بگذار با سنگرشکن بیایند، ما به خدای خیبرشکن تکیه کرده‌ایم!

آرمانِ ملت:
شنیده‌ای جالوت را کلوخی از پا انداخت و نمرود را پشه‌ای؟
خوانده‌ای موسی (ع) را تکه چوبی در نیل نجات داد و محمد (ص) را تار عنکبوتی در ثور؟
می‌بینی امداد الهی چگونه کلوخ و پشه را آلت قتاله می‌کند و چوب و تار را آب حیات؟
به خدایی اعتماد کن که گردنکشی را با پشیزی تحقیر می‌کند و اولوالعزمی را به ارزنی گرامی می‌دارد.

بله! برنده کسی است که به مُسبب‌الاسباب تکیه می‌کند، نه به چهار تکه اسباب.
ما پشتمان به همانی گرم است که هُرم حضورش در خانه‌ی دلمان زبانه می‌کشد. و تا خانه ربّی دارد، ابابیل حریف فیل است. همان خدایی که اِنتفاضه‌ی سنگ را رمی جمرات شیطان می‌کند.

مگر ندیده‌ای پابرهنگانِ بیابان‌پروری را که طعم شِعب ابی‌طالب چشیده‌اند؟ مگر ندیده‌ای چگونه مزّه‌ی حصر دریایی و محاصره‌ی هوایی را به غاصبان سرزمین‌های اشغالی چشانده‌اند؟

صبور باش و دل بده. خواهی دید که مُشت خدا پر است از گزینه‌های عذاب چون ریح صرصر و سجّیل منضود که شبی یا نیم‌روزی چون برق خاطف بر سر ظالمان فرود می‌آید و زیر و زبرشان می‌کند. و ما همان نسلیم که برای تمامیت خاکمان و وطن‌ماندن جغرافیامان آرش‌کردار کمان خدا را می‌کشیم و شیطان‌توله‌ها را سنگ می‌زنیم.

باذن‌الله، گنبد آهنین برای ابرفراصوت‌هامان تار عنکبوت می‌شود و سربازان صهیون تار و مار. این خون دخترانمان نبود که شامگاهان بر سنگفرش تهران جاری شد؛ آبی بود که به خوابگاه مورچگان ریخت تا ضیافتِ تکاوران کودک‌کش را «شام آخر» کند.

بله، در دایره‌ی هستی، جفت و جور کردن پشیز و ارزن کار خداست. و کور خوانده‌اند غاصبان خودخوانده‌ی درمانده؛ «نهر تا بحر» مِلک طلق بندگان مستضعف است، نه «ارض موعود» راندگان مستکبر.
باذن الله، پیروز این نزاع تمدنی ماییم. بگذار با سنگرشکن بیایند، ما به خدای خیبرشکن تکیه کرده‌ایم. زهرا محسنی فر